Auteur: admin

[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”]

[/fusion_builder_column][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][fusion_dropcap color=”#dd9933″ boxed=”no” boxed_radius=”8px” class=”” id=””]H[/fusion_dropcap]

arm en zijn broer Henk zijn dikke maatjes. Dat was vroeger toen zij nog jong waren al zo. Hoewel Henk 3 jaar en 4 maanden ouder is dan Harm kijkt hij op tegen zijn broertje en is hij soms zelfs wat jaloers op hem. Omdat Harm wel gewoon durft te doen wat hij leuk vindt, iets waar hij meer moeite mee heeft.

Henk doet altijd al z’n best om het een ander naar de zin te maken. Toen hun vader nog leefde danste hij graag naar de pijpen van z’n vader, in de hoop meer aandacht van hem te krijgen. Het bespaarde hem wat knallen voor zijn kop, want hun vader was nou niet écht een huisvader waar je als kind zijnde jaloers op zou zijn. Nee, die man had ‘aardig en lief zijn voor je kinderen’ niet uitgevonden. En luisteren naar hen deed hij al helemaal niet.
Dit in tegenstelling tot hun moeder die altijd alle tijd van de wereld heeft voor haar zoons. Dat is nooit anders geweest. De jongens vinden dat fijn en maakte daar in het verleden, vooral in hun pubertijd, nogal eens misbruik van. Een beetje, maar niet ernstig. Maar ze hebben er altijd wel moeite mee gehad hoe onderdanig hun moeder zich gedroeg naar hun vader. Slaafs bijna. Heel soms komt die herinnering nog wel eens voorbij, wat hen, nog steeds na al die jaren, voor een koude rilling door hun hele lijf zorgt.

Door het misselijke gedrag en de chagerijnige buien van hun vader creëerde Harm en Henk al op vroege leeftijd hun eigen wereld, waarin alles mogelijk was. Waarin ze verre reizen maakte. En net zoveel huisdieren hadden als ze wilde. Zelfs de allergrootste, zoals olifanten en giraffen. Voor Harm ging dat fantaseren als vanzelf (lees ‘En opeens was alles anders’), Henk vond dat soms wat lastig. Die begon soms met beredeneren of het echt wel mogelijk was, dat alles wat ze bedachten. Hij zei dan bijvoorbeeld dat die hele grote dieren eigenlijk niet in hun tuintje paste, alsof dat z’n angst was. Maar Harm begreep wel dat het de oordelen van hun vader waren die Henk ervan weerhielden écht hardop te durven dromen. En daarom was Henk dus een beetje jaloers op zijn broertje die zich volledig kon laten meevoeren tijdens hun gezamenlijke fantasiereizen (lees ‘En opeens was alles anders’), waarbij Harm meestal bedenker was van hun verhalen en Henk zich graag liet meevoeren.

De verbondenheid tussen de beide broers is groot. Symbiotisch bijna. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ze elkaar zo goed aanvoelen. Weten vaak al wat de ander wil zeggen voordat ‘ie z’n mond open doet. Of bellen elkaar en krijgen dan in gesprek omdat ze elkaar tegelijkertijd blijken te bellen. Voor hen veel voorkomend en heel normaal deze gebeurtenissen, voor buitenstaanders niet altijd te begrijpen.

De laatste jaren missen ze die momenten samen. Glimlachend als een boer met kiespijn proberen ze hun verhalen op te halen, maar weten er als volwassene soms wat lastig mee om te gaan. Maar zo af en toe, net als vandaag, kiezen ze er toch weer even voor om ‘gewoon’ dit spel te doen. Weer volop te fantaseren.
Ze bedachten dit spel al lang geleden: tegenover elkaar staan en om de beurt raden waar de ander aan denkt. En vrijwel altijd konden ze dan vertellen wat ze bij de ander ‘zagen’, want het waren meestal plaatjes die ze bij de ander zagen als ze hun ogen dichtdeden. Bij Harm lukte dat meestal beter dan bij Henk. Henk is meer van het denken in woorden en Harm is niet alleen de creatieveling van hun twee, hij is ook een beelddenker.

Vandaag staan ze weer tegenover elkaar. “Lang geleden man, fijn die verbinding weer met je te voelen en weer eens wat beelden met je te delen” laat Harm zijn broer weten. Harm is blij sinds het telefoontje van Henk vanmiddag, die liet weten z’n broer graag weer te zien en weer eens “Net zoals vroeger” hun spelletje ‘Plaatjes raden’ te spelen. Ja, dat was wat Henk letterlijk zei. Dat zorgde gelijk voor een dikke glimlach op zijn gezicht.

En daar staan ze dan. Middenin de kamer, tegenover elkaar. Tafel en bank aan de kant geschoven. Alsof ze weer even die jochies van vroeger zijn van toen.
Ze sluiten hun ogen en Henk zal als eerste proberen weer te geven waar Harm op dit moment aan denkt. Een paar minuten lang staan ze zwijgend tegenover elkaar. Henk haalt diep adem en langzaamaan ziet hij beelden op zijn netvlies verschijnen. Eerst een soort luchtbellen. “Blauwe. Lichtblauwe”, laat hij weten. Hij krijgt z’n beeld nog niet helemaal helder, wat het heen-en-weer-wiebelen van zijn lichaam al verraade “Enne… Uhm… Kijk, een vliegtuig” laat hij Harm weten.
“Ja man, je hebt gelijk” jokt zijn broertje. Dit moment, zo samen met elkaar, is hem heel veel dierbaarder dan het juiste antwoord. Ze hebben aandacht voor elkaar. De verbinding is voelbaar. En doen wat ze altijd al graag deden samen. Het “Goed man, fijn dit, samen met jou” is waar het over gaat voor de jongens. De rest van de wereld kan hun gestolen worden. Zij hebben hun eigen wereld. Nog steeds. En die blijven ze met elkaar delen. Altijd…

Dit is een verhaal bij een serie van 100 tekeningen van Olaf Zefanja de Baar.

[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]

[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][fusion_dropcap color=”#dd9933″ boxed=”no” boxed_radius=”8px” class=”” id=””]N[/fusion_dropcap]

ormaal gesproken slaapt Harm in één ruk door, maar vannacht werd hij wakker van z’n eigen gewoel. En vanochtend kon hij zich nog precies herinneren waarover hij droomde. Zo vertrouwd voelde hij zich ermee.

Maar het gekke was dat hij z’n best moest doen om zich te herinneren wat hij gisteravond deed voor hij naar bed ging om te slapen. Was zelfs vergeten wat hij had gekookt en wat voor toetje hij at. Wist ook niet meer hoe laat hij thuis kwam uit z’n werk. Of welke kleren hij droeg. Wie er naast hem in de bus zat. En wat hij op z’n werk had gedaan. Kortom: een rare ervaring. Hier begreep hij niets van.

Het voelde  alsof hij langdurig verdoofd was. Misschien wel dagen. En dat hij wakker werd op een plek die hem vreemd leek. Z’n kussen voelde harder dan normaal. En hij herkende z’n dekbedhoes niet.
“Dit is écht bizar” dacht hij terwijl hij de voor hem onbekende sterretjes op zijn plafond opmerkte. En dat zonder bril, wat onmogelijk was. Al piekerend en peinzend probeerde hij dit alles te kunnen verklaren, maar het kostte hem zoveel moeite om een en ander aan elkaar te knopen dat hij er moe van werd. En weer in slaap viel.

Even later draaide Harm zich nogmaals om, deed zijn ogen open en was, zoals iedere ochtend, in één keer klaarwakker. Hij had gedroomd dat hij wakker werd uit een droom en dat alles anders was. En opeens herinnerde hij zich dat hij gisteravond laat, tijdens het opruimen van zijn kelder, in een doos vol oude kinderspullen een boekje vond van vroeger. Over een gele rups die een vlinder werd in een wereld vol vliegende vissen, torretjes en kippen. Een wereld waarin alles mogelijk was. Hij weet nog goed dat hij dit boekje keer op keer bleef lezen en doorbladeren, wat door de ezelsoren en een paar scheuren in de kaft zichtbaar was.
Dit boekje was ‘m dierbaar. Het was voor hem de basis van z’n creatieve uitspattingen. Hier kwam zijn “Denken buiten de lijntjes” vandaan, zoals hij dat noemde, als iemand hem vroeg hoe zijn manier van tekenen ooit was ontstaan. Vanaf de eerste keer dat hij dit boekje doorbladerde en de plaatjes bekeek was hij geraakt. Omdat hij zich herkende in de tekeningen en verhalen. En na dat eerste moment had Harm een geheel eigen wereld bedacht en was ‘m zelf vorm gaan geven. Zijn wereld…

Dit is een verhaal bij een serie van 100 tekeningen van Olaf Zefanja de Baar.

[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]

[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”]

[/fusion_builder_column][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][fusion_dropcap color=”#dd9933″ boxed=”no” boxed_radius=”8px” class=”” id=””]T[/fusion_dropcap]

oen Harm vanochtend opstond was hij er al zeker van. “Vandaag blijf ik de hele dag thuis. Ik heb nergens zin in”.

En zo geschiedde. Hij trok z’n joggingbroek en lievelingsshirt aan, keek even in de spiegel en haalde een hand over z’n kale hoofd. “Zo”. En daarmee was hij klaar voor een dagje niksen vandaag.

De geur van verse koffie door het huis montert hem wat op. Vanachter de grote tafel midden in kamer voelt Harm zich het prettigst. Hij neemt daar plaats en zet z’n laptop aan. Vanaf hun vaste plek in de linkerbovenla van zijn smalle ladekast pakt hij zijn stiften en papier en legt ze op tafel, voor het geval hij vandaag zin heeft om te tekenen. De broodplank met lekkers krijgt ook een prominente plek op tafel, want als Harm onvoldoende eet door de dag heen wordt hij chagerijnig en zelfs voor zichzelf wat onuitstaanbaar. Dat wil hij graag voorkomen, helemaal vandaag, omdat hij toch al nergens zin in heeft.

Geen zin om aan het aanrecht boterhammen klaar te maken zet hij lekkers op de broodplank zodat hij af en toe een hapje tussendoor kan nemen tijdens wat hij gaat doen. Nou ja, dat wil zeggen: áls hij wat gaat doen. Als hij terugloopt naar de keuken met zijn bord van gisteravond dat nog op tafel stond, loopt hij langs zijn bank. Waarom die na al die jaren nog steeds in zijn bezit is, daar weet hij zichzelf vandaag helemaal geen antwoord op te geven. Op zijn bank zit hij nooit zo lang als de uren die hij achter zijn tafel zit. Alleen als hij ’s avonds moe thuis komt uit zijn werk ploft hij er wel eens op, verder vrijwel niet. Harm is liever bezig dan dat hij stilzit. Een beetje schrijven op zijn laptop of tekenen. Zijn hele leven speelt zich eigenlijk af op en rondom zijn tafel.

Harm glimlacht bij de gedachte dat hij zowel tijdens momenten dat hij het op zijn manier ‘druk’ heeft als de tijden dat hij zich verveelt eigenlijk altijd op z’n vaste plek vanachter de tafel plaatsvinden. Hoewel hij vaker tekent op tijdens momenten dat hij wat meer rustig en ontspannen is dan wanneer hij wat druk in zijn hoofd is. Maar op zo’n dag als vandaag heeft hij geen flauw idee of hij überhaupt wel zou willen tekenen.

Hij haalt adem, vanuit zijn tenen en een diepe zucht is hoorbaar. “Het is weer zo’n dag. Vandaag komt er niks uit mijn handen”. Hij pakt z’n stiften, legt zijn papier goed en gaat tekenen…

Verhaal bij een serie van 100 tekeningen van Olaf Zefanja de Baar.

[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]

[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][fusion_dropcap color=”#dd9933″ boxed=”no” boxed_radius=”8px” class=”” id=””]N[/fusion_dropcap]

a een dag hard werken zit Harm moe en voldaan onderuit op de bank, met z’n voeten op tafel en tuurt naar buiten. Het is een heldere avond, nog net niet donker en de eerste sterren zijn zichtbaar. Het is volle maan vandaag, daar houdt hij van.

Al vanaf kinds af aan is Harm gefascineerd door de maan. Soms fantaseert hij weer even, net als toen. Het liefst op een avond zoals nu, dat het volle maan is en je de maan heel helder kunt zien. En als hij door z’n oogharen tuurt lijkt hij allemaal vormen te kunnen onderscheiden op de maan.
Maar de laatste jaren is dat anders, met een bril op z’n neus. Want als hij nu heel hard z’n ogen dichtknijpt en dan voorzichtig door z’n oogharen heen tuurt, dan komen bij het dichtknijpen van z’n ogen de bovenkanten van z’n wangen tegen z’n bril aan en wipt z’n bril een stukje omhoog. Maar zonder z’n bril ziet hij de laatste tijd steeds minder, vooral als het donker wordt. Helaas. Dus blijft het bij fantaseren met z’n bril op.

Harm ervaart de aarde als immens groot. Hij kan zich soms moeilijk voorstellen dat, als hij nu op de maan zou staan, de aarde wellicht even zo klein zou zijn als de maan die hij nu op deze heldere avond tegen de blauwe hemel ziet opkomen.

Laatst zag Harm op tv een programma over de eerste maanreis. Dat de astronauten en geleerden van weleer zich tot dan toe enkel en alleen hadden bezig gehouden met de maan. Met dat waar ze heen zouden gaan. Dat waar ze zouden verblijven. De plek waar ze allerlei onderzoek zouden verrichten. En dat diezelfde mannen er nooit een enkel moment bij stil hadden gestaan dat ze zó onder de indruk zouden zijn van de planeet waar vandaan ze vertrokken. De aarde, de plek waar ze zelf wonen. Dat de blik op de aarde hen zou doen verbijsteren. Verbazen. Zo indrukkend was het beeld dat ze zagen vanuit de ruimte. Een kleine bol in de verte.

Harm zucht. Hij kijkt nog eens naar de sterren in de lucht. En naar de planeet die wij ‘Maan’ noemen. Hij schrikt een beetje van z’n eigen gedachte dat de maan eigenlijk niets meer is dan een klein rond bolletje in de inmense kosmos. En dat datzelfde wellicht ook voor onze aarde geldt, als je die van grote afstand zou bekijken.

“It’s a small world after all” mompelt hij, loopt naar binnen, sluit de deur achter zich en ploft neer op de bank. Vavond geen tv besluit hij. Even alleen ‘zijn’ met wat er is. Zijn gedachten van zoëven zijn genoeg voor nu.

Dit is een verhaal bij een serie van 100 tekeningen van Olaf Zefanja de Baar.

[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]