Categorie: Uncategorized

Marloes is vaak alleen. En dat vindt ze meestal prima, want dan kan ze lekker haar eigen ding doen. De ene keer is dat een boek lezen, een andere keer Netflix kijken of mediteren. Prima. Heerlijk, zo’n vrij gevoel van met niemand rekening te hoeven houden.

Helemaal ’s morgens vroeg. Als de wereld ontwaakt. Marloes kan daar intens van genieten, van het wakker worden in een leeg huis met niemand om zich heen. Haar eigen ding doen. Lekker rommelen.
Net als de rest van de week is het ook vandaag heerlijk warm. Als ze beneden komt zet ze gelijk een paar ramen open, ze opent de voordeur, stapt naar buiten en gaat met haar blote voeten op de tegels in haar tuintje staan. Ze sluit haar ogen en haalt een paar keer diep adem. Ze heet de nieuwe dag welkom en luistert naar de vogels die zich vrolijk laten horen. De kerklok is het enige wat die rust verstoort. Verder is er niks. Even helemaal niks wat haar door haar hoofd gaat.

Ze houdt van het ochtendritueel wat ze al jaren iedere ochtend doet. Nou ja, tenzij het regent haha. Als het ’s winters koud en droog is doet ze het echter wel. Dan gaat ze gelijk vanuit haar bed even naar buiten. Lekker hoor, even écht goed wakker worden van de ijskoude grond onder je voeten.
Zo’n begin van de dag geeft haar een gevoel alsof ze, door met haar blote voeten buiten op de grond te staan, zich meer verbonden voelt met de aarde. Met het leven hier op aarde. Alsof ze, door de aandacht die ze op dat moment heeft voor haar voeten en de grond waar ze opstaat, zich even heel intens ervaart waar ze is. Hoe ze zich voelt. Ze ervaart dan rust. Stilte. Ruimte in haar hoofd. En dat vind ze fijn. Heel erg fijn. Want het is heel vaak erg druk in haar hoofd.

En oja, ze heeft het een paar jaar terug ook gedaan toen het sneeuwde. Heerlijk vond ze dat, dat gevoel van koude sneeuw onder je voeten. Toen bleef ze niet voor haar deur staan, maar liep ze door de onbelopen sneeuw heen, haar tuintje uit en een stukje de straat in.
Marloes sluit haar ogen en denkt weer even terug aan dat moment. Zo’n hele witte wereld. ’s Morgens vroeg toen het nog donker was en de sneeuw wat oranje leek door de lantaarn op de hoek. De sneeuw die onder haar voeten knisperde. Allemaal voetstappen. Alleen van haar. Waardoor de wereld even van haar alleen leek. Ze genoot er van.

Hoewel ze gek is op sneeuw ze liefst altijd haar dag willen beginnen door met haar voeten aan de rand van de zee te staan. Precies op de plek waar de golven nog nét om je voeten heen glijden als ze zich terugtrekken. Dat vindt ze bijna het allerfijnste gevoel wat er bestaat, als je voeten steeds steviger in het zand komen te staan als de zich iedere keer weer even terugtrekt. Dan voelt ze haar voeten iedere keer een beetje dieper wegzakken. Een heel klein beetje maar, ook al lijkt het soms alsof ze heel diep in het zand staan.
Maar dat is het niet. Nee, het gaat om het gevoel van stevigheid dat ze ervaart als ze dat doet. Alsof ze de aarde ingezogen wordt. Eén wordt. Met het leven. Er niet langer onzekerheid en onduidelijkheid bestaat. Het gaat over de stevigheid die ze vaak mist in haar ‘gewone’ leven. En deze momenten, met haar voeten aan de rand van de zee, die geven haar dat gevoel wel. Dan kijkt ze weg over de golven en ervaart ze een gevoel van intens geluk. Omdat er dan even niks en niemand anders bestaat dan Marleen zelf. En de zee en haar golven. Dan is ze één met de aarde en het leven zelf…

Als ze om zich heen kijkt ziet ze water. Overal water. Marloes houdt zich krampachtig vast aan de plank waar ze op zit. De riemen van het bootje: waar haar ze gebleven? Ze weet toch zeker dat ze die nog had, toen ze dit bootje instapte. Maar het lijkt er op dat ze onderweg ‘opeens’ waren verdwenen. Waardoor het voor haar onmogelijk is om zelf nog enigszins koers te bepalen of richting aan te geven.

Ze heeft geen enkel idee hoe ze nu kan zorgen dat het bootje een kant opgaat die ze wil. Erger nog: ze ziet nergens ook maar één herkenningspunt waar ze heen zou willen varen. Het is allemaal onbekend terrein voor haar, waar ze zich nu bevindt.
Als ze om zich heen kijkt, het water in, lijkt het ondiep. Maar ze vertrouwt het niet. Ze kent dit water niet. En ze heeft geen idee wat hier zoal zwemt, dus ze houdt angstvallig alles binnenboord.
Het maakt haar bang, dat ze niet weet welke kant haar bootje op zal gaan. Het geeft haar een heel ongemakkelijk, bijna angstig gevoel, om zo overgeleverd te zijn haar aan de grillen van de natuur.

Badend in het zweet wordt ze wakker. De lakens plakken op haar lichaam. Ze rekt zich uit en opent haar ogen. Gelukkig was het een droom. Maar wel één die levensecht leek. En die haar nog wel een paar dagen een vervelend gevoel bezorgt. Een gevoel alsof ze, ondanks de wereld om haar heen, helemaal alleen is. Alsof ze door niets of niemand wordt opgemerkt. Niet wordt gezien of gehoord. Het maakt haar verdrietig. Omdat ze het heel graag anders wil dan de manier waarop haar leven nu gaat. Ze wil van betekenis zijn, iets waarover ze nu regelmatig twijfelt. Want ze heeft vaak bij alles wat ze doet haar twijfels. Ondanks dat ze weet dat de mensen om haar heen haar graag zien en het fijn met haar vinden.
Maar dat is niet genoeg voor haar. Ze wil meer. Ze wil ‘gewoon’ een maatje hebben. Iemand die er altijd voor haar is, ook al is ze er niet. Snap je dat? Iemand waarvan je weet dat hij het fijn vindt met jou. Die niks lievers wil dan alleen maar blij en gelukkig zijn met haar samen haha. Die het liefst alle tijd van de wereld met haar door wil brengen. Die leuke dingen mee haar doen. Haar mee naar het einde van de wereld wil nemen en weer terug, ook al is dat zijn dat ‘maar’ de Waddeneilanden haha. Ja, zo’n man wil zij. Eentje die dat laat merken. Die dat zegt. Keer op keer. Die dat van de daken schreeuwt. Het tegen iedereen zegt die dat maar horen wil. Met haar samen de wereld intrekt, omdat hij trots als een paus met haar aan haar zij loopt.
Het gaat haar om de intensiteit van het contact. Om de verbinding die je met elkaar ervaart. Dat je vanuit je tenen de energie door je heen voelt stromen als je aan elkaar denkt. En dat je het beiden als een steek in je hart ervaart als de verbinding even weg is. En dat je, iedere keer als dat zo is, het liefst je stinkende best doet om dat te fixen. Gewoon. Omdat je niks liever wil dan die ander om je heen te hebben.

Ha. Ze moesten eens weten wat zich allemaal in het hoofd van Marloes afspeelt. ‘Stille wateren hebben diepe gronden’. Tja. Voor haar voelt die grond onder haar voeten regelmatig helemaal verdwenen, als ze het gevoel van verbinding met die leuke, lieve man kwijt is. Dan rest haar niks anders dan haar ding te doen, mee te bewegen met de dag die zich aandient en ’s avonds te gaan slapen met het idee dat er altijd weer, daar hoeft ze niets voor te doen, vanzelf weer een nieuwe dag aandient als ze een paar uur later haar ogen open doet…

Marloes kan heel stil zijn. Terwijl er in haar een storm woedt van woorden en gedachten. Zeg maar gerust: een tsunami. Die ze er dan eens in de zoveel tijd als een stortvloed uitkomen op een moment dat ze zich veilig genoeg voelt om dat waar ze in z’n hoofd mee worstelt met een ander te delen. Dat kan nogal eens gepaard gaan met emoties, waardoor ze op het moment van delen moeilijk uit z’n woorden komt. Met als gevolg dat ze bang is dat ze verward overkomt en niet begrepen wordt, wat zo’n gesprek dan lastig maakt. Maar als ze eenmaal op dreef is met het delen van zen allerdiepste zieleroerselen ervaart ze gaande het gesprek steeds meer ruimte. Ze raakt het beklemmende gevoel van zich inhouden kwijt. Daardoor ontspant ze, verdwijnen de scherpe en strakke lijnen in z’n gezicht.