[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”]
[/fusion_builder_column][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][fusion_dropcap color=”#dd9933″ boxed=”no” boxed_radius=”8px” class=”” id=””]A[/fusion_dropcap]
ls ik toch eens leiding zou hebben. Over mijn eigen leven. Er dirigent van kon zijn. Waarbij ik voor alle ‘partijen’ die een onderdeel van mijn leven spelen, op elk gewenst moment zou kunnen bepalen of ik ze wel of niet wil laten deelnemen aan het stuk dat ik op dat moment speel. Ze bewust een grotere of minder grote rol kan laten innemen. Duidelijker aanwezig laat zijn.
Of ze vele maten achter elkaar geen stem geven. Ze er niet laten zijn. Er zelfs helemaal uit schrijven, als ik dat wenselijk vind. Omdat ze, achteraf gezien, toch niet passen. Ik ze wellicht zelfs op geen enkel moment van dit concert, mijn levensconcert, een rol wil laten spelen. Ik liever een andere keuze maak. Opnieuw wil kiezen. Ze gewoon doorstreep op het papier dat voor mij staat. Omdat ik dat beter acht. Het ooit eens leuk klonk. Maar nu, vele jaren en ervaringen verder, er met andere oren naar luister. En tot de conclusie kom dat ik nu anders kies.
Omdat ik dat kan. Ik degene ben die daarvoor kan zorgen. De enige ook die dat alles kan bepalen. De verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen stuk. Mijn ‘Concert des levens’. Natuurlijk kan ik een ander vragen te luisteren of dat wat ik ten gehore breng diegene wel of niet aanspreekt. Kan het al naar gelang aanpassen waardoor die ander mij wellicht wel of beter kan horen. Of kiezen om andere instrumenten ten gehore te brengen in mijn stuk, waardoor ik juist een ander weer aanspreek.
Ik sluit mij ogen en haal een paar keer diep adem.
Wie wil ik wat laten horen?
Wat wil ik de ander laten horen?
Welk stuk mag de ander voor mij spelen?
Op een harp zijn, piano, trom, of klarinet?
Wat wil ik delen?
En met wie?
Het ‘Concert de levens’ laat zich niet afdwingen. Het is niet iets dat ik kan forceren. Even snel bedenken lukt al helemaal niet. Zoiets moet groeien. Een heel concert bestaat uit vele muziekstukken. Ooit noot voor noot begonnen. Maat voor maat geschreven, gespeeld, verbeterd en net zo lang aangepast tot het goed was. Zo ook geef ik mijzelf de tijd. Gun ik mij de reis en het ontdekken. Mezelf de ruimte gevend om, met voortschrijdend inzicht, alles uiteindelijk nogmaals te mogen aanpassen . . .
Dit is een verhaal bij een serie van 100 tekeningen van Olaf Zefanja de Baar.
[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]