“Wat moet ik daar nu mee”. Harm leest terug wat hij heeft opgeschreven, maar hij komt er niet uit. Heeft geen flauw idee wat hij met deze opdracht aan moet. Hij probeert zich voor te stellen wat de klant van hem verwacht, maar omdat hij niet bij dat gesprek aanwezig was moet hij nu werken vanuit aannames. Van wat zijn baas hem vertelde. Daar kan dus extra ruis tussen zitten, omdat het verhaal wat hij zojuist hoorde de interpretatie is van zijn baas. Dus het kan zomaar zijn dat het doorspekt is van aannames van wat de klant mogelijk zou willen en niet wat de klant daadwerkelijk wil. Pfff. Dat schiet dus niet op.
Hij schuift zijn stoel naar achteren, haalt nogmaals diep adem, laat een diepe zucht horen en staat op. Een paar collega’s kijken op. Ze moeten er een beetje van lachen en hebben tegelijk met hem te doen. Omdat ze het allemaal herkennen, deze situatie.
Zoals altijd zal ook deze opdracht hem ongetwijfeld uiteindelijk een blije klant opleveren, maar op dit moment lijkt Harm nog mijlenver van dat gevoel. Klaas komt naast hem staan en drukt voor Harm op de knop van het koffieapparaat, omdat Harm staat te dromen en nu al een paar minuten zwijgend het apparaat lijkt te staan observeren. Als het gebrom en gepruttel klaar is overhandigt zijn collega hem zijn cappuccino. Harm lijkt daardoor wakker geschut en even terug van heel ver weg. Hij knippert een paar keer snel met zijn ogen en schut met zijn hoofd alsof hij net wakker wordt, terwijl hij een vriendelijk ‘dankjewel’ laat horen. Klaas geeft hem een schouderklopje en gaat zwijgend weer terug naar zijn werkplek, Harm zwijgend achter latend. Die blijft nog even staan en lijkt al snel weer mijlen ver weg met zijn gedachten.
Hij is op de lege lege tafel gaan zitten met zijn cappuccino in zijn rechterhand, terwijl hij zijn linkerhand, die op tafel leunt, lijkt nodig te hebben om hem te ondersteunen. Hij hangt een beetje op de tafel, terwijl hij door het raam naar buiten staart. Zijn collega’s geven hem die ruimte en laten hem met rust. Het is een stilzwijgende afspraak die ze met elkaar hebben. Af en toe heeft één van hen een moment van totale ontreddering, zo lijkt het. Niet wetend hoe nu verder te moeten met de opdracht waaraan ze op dat moment werken. De ervaring leert dat als ze elkaar deze ruimte geven het meestal niet veel langer duurt dan een klein uurtje voordat deze chaos van gedachte vaste bodem lijkt te krijgen.
Even later stapt Harm van de tafel af, zet zijn lege kopje weg en loopt langzaam terug naar zijn werkplek. Hij pakt een vel papier en een potlood. En terwijl hij, half dromend, onderuitgezakt op zijn stoel zit, geeft hij zijn fantasie de ruimte en komt er beweging in zijn handen. Zonder zich bewust te zijn van wat er op papier verschijnt laat hij dit gebeuren, want zijn ervaring is dat dit bij zijn hele proces van creëren hoort.
Dit soort droodles maakte hij tijdens de lessen op school ook al. En ondanks dat het hem niet altijd in dank werd afgenomen en hij er zelfs een paar keer straf voor kreeg, is hij het blijven doen. Voor hem is het serieus spelen en het draagt voor hem bij aan zijn creatief proces. Het zorgt er voor dat dingen op z’n plek vallen en voor hem helder worden.
Zo ook nu weer. Als donderslag bij heldere hemel weet hij opeens wat hij gaat doen. En ook hoe. Hij heeft het proces van het begin tot het eind helder, zelfs de tussenliggende stappen van het proces dat hij wil volgen.
Als hij op zijn papiertje kijkt naar wat hij getekend heeft fronst hij zijn wenkbrauwen. Ook deze keer begrijpt hij niet wat hij getekend heeft, maar zijn ervaring leert hem dat het niet zozeer gaat om wat hij heeft getekend, maar om de vele vragende gezichten bovenaan moet hij lachen. En de rest van wat er staat doet er niet toe. Maakt niet uit, zijn droodles zijn hem ook nu weer behulpzaam geweest.
“Ha. Gelukt” laat hij harder horen dan de bedoeling was en een paar collega’s draaien zich lachend naar hem toe en laten steken hun duim omhoog. Hij is blij dat hij op een plek werkt waar zowel zijn werkgever als zijn collega’s dezelfde mening zijn toegedaan. Dat als je de tijd en ruimte neemt en doet wat voor jou werkt, dat dat je creativiteit en zelfvertrouwen ten goede komt. Dus doe wat nodig is en laat je daarbij niet afleiden…