Als hij naar buiten kijkt kan hij van achter z’n raam net aan de stoeprand zien. Zo mistig is het vanochtend. Boris houdt niet van mist, dat vindt hij spannend. Dan kijkt hij schichtig om zich heen bij ieder geluid wat hem vreemd voorkomt. En voordat hij de hoek om loopt blijft hij angstvallig stilstaan. Alsof ieder moment Loek, de kat van de buren, de bocht om komt rennen en hem luid miauwend zou laten schrikken. ”Gek beest ben je toch” lacht Henk zijn hond toe. Terwijl Boris naar de deur rent loopt Henk nog even op en neer naar boven om zijn hoed te pakken. Een nat pak vindt hij niet erg, maar hij heeft er een hekel aan als z’n kale hoofd nat wordt door regen of, zoals vandaag, koude mist.
Terwijl baas en hond hun eerste stappen voor vandaag buiten de deur zetten doet het zonnetje haar best. Langzaamaan wordt het lichter en halverwege hun wandeling springen de lantaarnpalen uit. Door de mist is het een saaie wandeling voor Henk, omdat Boris zo bang als een konijn is met deze mist. Hij blijft braaf naast hem lopen, alsof hij aan z’n broek geplakt zit.
Normaal gesproken mag Boris altijd even los rennen op het grasveldje in de buurdt en heeft Henk even de tijd voor zijn meditatiemomentje op het bankje wat daar staat. Maar dat zit er deze vanochtend niet in. Het wordt een korte wandeling. Misschien vanavond, als de mist weg is.
En anders morgen weer een dag…