Over loslaten en blijvende herinneringen

[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”]

[/fusion_builder_column][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][fusion_dropcap color=”#dd9933″ boxed=”no” boxed_radius=”8px” class=”” id=””]V[/fusion_dropcap]

andaag is het zover. Na maanden van kleuren kiezen, verfstalen bestuderen en behangboeken doorbladeren kan alles weer terug op zijn plek. Of beter gezegd: krijgt alles een nieuwe plek. Want Irene kennende zal alles een andere plek krijgen dan voorheen. Als het überhaupt nog terug mag, de kamer in.

Irene heeft “weer eens last van opruimkriebels”, zoals haar dochter Marloes haar toelacht. Ze weet niet beter, want als kind zijnde al werd bij hen thuis eens in de zoveel tijd het hele huis op z’n kop gezet. Dan werd de boekenkast leeg gehaald, werden alle boeken stuk-voor-stuk afgestofd en kritisch bekeken of ze de kast nog in mochten. Meestal bleef er wel een grote stapel over die weg kon en als je dan toevallig langskwam mocht je meenemen wat je graag wilde lezen. Maar dan wel onder de voorwaarde dat je die boeken daarna niet zou verkopen, maar ze ook, net als zij, weggeven aan iemand die ze graag wilde lezen. En dat is dus nog steeds niet veranderd.

Marloes heeft al veel opruimkriebels van haar moeder meegemaakt. En iedere keer leert Marloes weer van zo’n moment, want ongemerkt blijkt dat het ook iets met haar doet. Irene is altijd heel duidelijk over dit soort momenten en gaat er graag over in gesprek.

“Af en toe moet je opruimen en wegdoen, als je ergens ‘klaar’ mee bent. Zoals vrienden die je belemmeren in je ontwikkeling, overtuigingen die je niet langer behulpzaam zijn en oude spullen die niet meer bij je passen”.

Eigenlijk komt dit iedere keer weer ter sprake, zo ook vandaag. En ook nu ontstaat er een mooi gesprek tussen Irene, haar dochter en Harm.
Mark, de vader van Marloes, houdt zich altijd wat afzijdig van dit soort gesprekken. Niet dat het hem niet interesseert, juist verre van dat, maar bij dit soort gesprekken is hij liever toehoorder en knikt af en toe bevestigend vanaf zijn vaste plek in zijn leesstoel bij het raam.

“Stop met negatieve afhankelijkheid en bezorgdheid, want dat belast je en stagneert je creatieve energie” gaat Irene haar verhaal verder.

Je ziet aan hun gezicht dat Harm en Marloes even de tijd nodig hebben om deze zin binnen te laten komen en te verwerken. Maar ze begrijpen wel wat Irene bedoelt, heel goed zelfs. Met name de woorden “negatieve afhankelijkheid en bezorgdheid” gonzen nog door in het hoofd van Harm.

Ze doen hem aan zijn moeder denken die zich altijd onderdanig gedroeg ten opzichte van zijn vader (lees ‘Kijk een vliegtuig’). Zij hield er eigenlijk geen eigen leven op na en deed nooit iets voor zichzelf. Tot het moment dat zijn vader overleed. Vanaf dat moment bloeide ze helemaal op, ging haar eigen leven leiden en werd lid van allerlei clubjes waar ze samen met vrouwen allemaal leuke en creatieve dingen mee is gaan doen. En dat is ze daarna blijven doen, wat haar deed veranderen in een vrolijkere en meer energieke vrouw.

“Kom op, we gaan weer verder. De spullen komen niet vanzelf aan de muur. Hup hup” grapt Irene als hun koffie en thee op is. Trots als een pauw staat ze nog even midden in de kamer met haar handen in haar zij, terwijl ze glunderend en langzaam een rondje draait. Iedere paar meter haar blik even stilhoudend op de volgende muur. “Wat ben ik ongelooflijk blij met mijn nieuwe kamer. Wat is het mooi geworden. Prachtig, die nieuwe kleuren” zegt ze blij. “Ja hup, kom op mam, zo komt het niet af” plaagt Marloes haar, terwijl ze de foto van oma aan haar moeder geeft. Irene loopt ermee door de kamer, op zoek naar een mooi plekje. Harm staat al klaar met de hamer en een spijker om de foto op te hangen en kijkt serieus welke plek hem de juiste lijkt.
Met de foto van haar moeder omhooghoudend voor haar gezicht vraagt Irene aan Harm en Marloes “Waar moet deze?” en beiden barsten in lachen uit. “Die hoed staat je geweldig mam”. Irene begrijpt niet waarom ze zo moeten lachen, laat portret van haar moeder zakken en kijkt beiden aan. En terwijl ze een blik op de foto werpt verschijnt er een traan.

Irene is blij en gelukkig met dit tafereel. Dat ondanks dat haar moeder niet meer leeft en ze haar soms, nog steeds na al die jaren, best mist, voelt het voor haar dat op momenten zoals deze haar moederer toch een beetje bij lijkt de zijn. Want met oma kon je lachen. Net zoals ze nu doen.

En hoe symbolisch ook. Want je kunt opruimen wat je wilt, ergens een nieuwe kleur aan geven of er een nieuwe lijst omheen doen, maar herinneringen blijven. Die kun je niet wegdenken. Daar verandert niets aan…

[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]