Serieus spelen

Als je jong bent wordt er speelgoed voor je gekocht en een paar jaar later wijs je aan wat je graag wilt hebben en waarmee je wilt spelen. Maar op een gegeven moment, als je van de basisschool naar de middelbare school gaat, is het voorbij. Dan mag je niet meer spelen. Dan is er geen ruimte meer om te spelen. Dat hoort dan niet meer. Vanaf dat moment moet je vooral van alles. Huiswerk maken en een eerste baantje. Omdat je moet bijdragen aan de maatschappij. Je moet dan voldoen aan de verwachtingen van anderen.

Daarna moet je, een jaar of wat, dingen leren waarvan je waarschijnlijk driekwart nooit meer zult gebruiken in het ‘normale’ leven. En als je daarmee klaar bent begint het pas echt. Dan moet je geld gaan verdienen. Omdat we dat met z’n allen zo hebben afgesproken. Maakt niet uit wat je doet en of je er door verveling of stress ziek van wordt, maar je moet werken. Geld verdienen. Serious business. Nooit meer spelen.

Harm is blij dat hij niet jaren heeft gestudeerd en dat zijn zuurverdiende centen altijd voor hem zelf waren. Ondanks dat hij van zijn moeder financieel nooit iets heeft hoeven bij te dragen schoof hij haar nogal eens wat toe. Maar dat was omdat hij dat graag wilde. Zelf ervoor koos. En dat is toch anders.

Met spelen is Harm nooit gestopt. Hij ziet zijn zondagse biljarten nog altijd als spelen. En de bijna wekelijkse potjes klaverjassen met zijn broer Henk ook. En dan niet te vergeten al die gekkigheid met Marloes. Man, wat heeft hij toch altijd een lol met haar. Regelmatig trekken ze een spel uit de kast om een avond rond de tafel door te brengen. In plaats daarvan verzinnen ze zelf ook wel eens iets. Of doen ze wat ze als kind graag deden.

Zo ook vanavond. Het begint al weer vroeg donker te worden en de ondergaande zon geeft soms een mooie lichtval in de huiskamer van Marloes. En niet snel daarna is het opeens donker en moeten de lampen weer aan. Vanavond brengt dat ze op een idee. Al pratend komen verhalen voorbij van plagerijtjes in het donker. Bijvoorbeeld dat Harm en Henk als kind zijnde elkaar lieten schrikken als zij zich hadden verstopt in de kledingkast op de slaapkamer en dan opeens tevoorschijn kwamen. “Getver Harm, da’s niet leuk”, maar Harm kan er nog steeds om lachen als hij daar aan terugdenkt.
Wat hij samen met zijn broer ook nog wel eens deed als ze in bed lagen, noemde ze een schaduwspelletje. Dat je je handen op een bepaalde manier tegen elkaar moest houden waardoor de schaduw daarvan op een beest of gezicht leek.

Terwijl Marloes door de kamer loopt en een paar lampen aandoet, ontstaan er schaduwen die Harm op ideeën brengen. Hij stelt zijn schaduwspelletje voor aan Marloes. En voordat hij zijn zin af heeft loopt ze de kamer uit om even later met een paar lappen en karton weer terug te komen. Terwijl hij haar nog vragend aankijkt is Marloes zwijgend al aan het knippen en plakken gegaan. Even later staat ze voor de muur waar haar vrolijke Indische kleed hangt en staat ze druk bewegend naar de muur te kijken wat voor schaduwen er verschijnen. Er verschijnt een grote glimlach op het gezicht van Harm en ook hij loopt op de stapel karton af. Met zijn tong uit z’n mond en een serieus gezicht knipt hij er op los en na een paar keer heen en weer lopen naar de muur om te kijken wat voor schaduw ook zijn gefröbel veroorzaakt zijn ze er na een kwartier klaar voor.

Samen staan ze voor de muur. Thee en koffie op tafel met lekkers erbij. En twee volwassenen met een soort van kartonnen kroontjes op hun hoofd en kleden om zich heen geslagen. Voor een muur. Kijkend naar een kleed. Het ziet er niet uit, maar wat hebben ze een lol. Dit is waar ze van genieten en graag samen doen: serieus spelen…