Als ze om zich heen kijkt ziet ze water. Overal water. Marloes houdt zich krampachtig vast aan de plank waar ze op zit. De riemen van het bootje: waar haar ze gebleven? Ze weet toch zeker dat ze die nog had, toen ze dit bootje instapte. Maar het lijkt er op dat ze onderweg ‘opeens’ waren verdwenen. Waardoor het voor haar onmogelijk is om zelf nog enigszins koers te bepalen of richting aan te geven.
Ze heeft geen enkel idee hoe ze nu kan zorgen dat het bootje een kant opgaat die ze wil. Erger nog: ze ziet nergens ook maar één herkenningspunt waar ze heen zou willen varen. Het is allemaal onbekend terrein voor haar, waar ze zich nu bevindt.
Als ze om zich heen kijkt, het water in, lijkt het ondiep. Maar ze vertrouwt het niet. Ze kent dit water niet. En ze heeft geen idee wat hier zoal zwemt, dus ze houdt angstvallig alles binnenboord.
Het maakt haar bang, dat ze niet weet welke kant haar bootje op zal gaan. Het geeft haar een heel ongemakkelijk, bijna angstig gevoel, om zo overgeleverd te zijn haar aan de grillen van de natuur.
Badend in het zweet wordt ze wakker. De lakens plakken op haar lichaam. Ze rekt zich uit en opent haar ogen. Gelukkig was het een droom. Maar wel één die levensecht leek. En die haar nog wel een paar dagen een vervelend gevoel bezorgt. Een gevoel alsof ze, ondanks de wereld om haar heen, helemaal alleen is. Alsof ze door niets of niemand wordt opgemerkt. Niet wordt gezien of gehoord. Het maakt haar verdrietig. Omdat ze het heel graag anders wil dan de manier waarop haar leven nu gaat. Ze wil van betekenis zijn, iets waarover ze nu regelmatig twijfelt. Want ze heeft vaak bij alles wat ze doet haar twijfels. Ondanks dat ze weet dat de mensen om haar heen haar graag zien en het fijn met haar vinden.
Maar dat is niet genoeg voor haar. Ze wil meer. Ze wil ‘gewoon’ een maatje hebben. Iemand die er altijd voor haar is, ook al is ze er niet. Snap je dat? Iemand waarvan je weet dat hij het fijn vindt met jou. Die niks lievers wil dan alleen maar blij en gelukkig zijn met haar samen haha. Die het liefst alle tijd van de wereld met haar door wil brengen. Die leuke dingen mee haar doen. Haar mee naar het einde van de wereld wil nemen en weer terug, ook al is dat zijn dat ‘maar’ de Waddeneilanden haha. Ja, zo’n man wil zij. Eentje die dat laat merken. Die dat zegt. Keer op keer. Die dat van de daken schreeuwt. Het tegen iedereen zegt die dat maar horen wil. Met haar samen de wereld intrekt, omdat hij trots als een paus met haar aan haar zij loopt.
Het gaat haar om de intensiteit van het contact. Om de verbinding die je met elkaar ervaart. Dat je vanuit je tenen de energie door je heen voelt stromen als je aan elkaar denkt. En dat je het beiden als een steek in je hart ervaart als de verbinding even weg is. En dat je, iedere keer als dat zo is, het liefst je stinkende best doet om dat te fixen. Gewoon. Omdat je niks liever wil dan die ander om je heen te hebben.
Ha. Ze moesten eens weten wat zich allemaal in het hoofd van Marloes afspeelt. ‘Stille wateren hebben diepe gronden’. Tja. Voor haar voelt die grond onder haar voeten regelmatig helemaal verdwenen, als ze het gevoel van verbinding met die leuke, lieve man kwijt is. Dan rest haar niks anders dan haar ding te doen, mee te bewegen met de dag die zich aandient en ’s avonds te gaan slapen met het idee dat er altijd weer, daar hoeft ze niets voor te doen, vanzelf weer een nieuwe dag aandient als ze een paar uur later haar ogen open doet…