Wees duidelijk en durf te kiezen

[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”]

[/fusion_builder_column][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][fusion_dropcap color=”#dd9933″ boxed=”no” boxed_radius=”8px” class=”” id=””]T[/fusion_dropcap]

oen ze vanochtend wakker werd voelde Marloes het gelijk. “Ooow neeej he. Getver”. En voordat ze goed en wel rechtop naast haar bed stond plofte ze al weer terug op haar bed. Viel haast terug, zo lamlendig voelt ze zich vandaag. Slappe knikkende knieën, watten in haar hoofd en bonkende hoofdpijn. Haar armen voelen zwaar aan en alles doet pijn. “Getver. Griep. Pfff…” kan ze nog net uitbrengen met haar pijnlijke, schorre keel.

Gelukkig kan ze tegenwoordig goed toegeven aan de behoeften die haar lichaam haar aangeeft. Dat was vroeger wel anders. Dan bleef ze maar doorgaan, had soms wel drie keer per jaar griep en was regelmatig snotterig. Maar een jaar of 15 terug is ze begonnen met yoga en mediteren, gezonder gaan eten en meer bewegen. Dat was in een periode dat ze tegen een burn out aan zat, waar ze toen heel erg van schrok. Vanaf dat moment nam ze zich voor dat ze beter voor zichzelf zou zorgen. Veel beter. En zou luisteren naar de signalen die haar lichaam haar aangeeft.

Daarom kan zij zich er nu helemaal aan over geven, aan de griep. Ze stuurt Irene, haar moeder, een sms-je dat ze plat ligt, zodat ze in ieder geval de deur niet uit hoeft voor boodschappen. Daarnaast vindt Marloes het fijn als haar moeder even bij haar is, vooral als ze, zoals nu, ziek is. Marloes checkt nog even haar agenda, meldt zich per sms af bij degenen waar ze vandaag afspraken mee heeft en verhuist haar dekbed naar de bank in de kamer. De zon schijnt volop, dus haar plekje op de bank is nu lekker verwarmd. Ze pakt nog een extra dekentje en installeert zich op haar lievelingsplek. Met een pot thee, honing en een wc-rol voor haar drupneus binnen handbereik, zodat ze de bank niet meer af hoeft. Haar moeder heeft een eigen sleutel, dus die komt er straks zelf wel in.

Als Marloes onder haar dekbed op de bank haar draai heeft gevonden is ze blij dat ze weer ligt. Alsof ze een marathon heeft gelopen, zo moe is ze. Blijkbaar was ze even weggedommeld, want opeens zit haar moeder naast haar en haalt liefdevol de haren uit Marloes d’r gezicht en geeft een kus op haar voorhoofd. “Net als vroeger mam. Toen was je er ook altijd als ik ziek was. Dan kwam je altijd even bij me zitten als ik ziek op de bank lag”. Ze vindt het fijn dat haar moeder er is. Even alle aandacht voor haar. Niks hoeven doen. Alleen maar hoeven te liggen. Ze weet dat haar moeder niets van haar verwacht. Haar onvoorwaardelijk liefde geeft. Zonder woorden.

De liefdevolle strelingen van haar moeder over haar hoofd en rug maken Marloes slaperig. Haar ogen vallen dicht en binnen een paar tellen is ze in dromenland. Normaal is Marloes vrolijk gekleurd gekleed, zoals haar roze nachtjapon. Behalve als ze zich niet lekker voelt, zoals nu, trekt ze kleding aan die haar minder doen opvallen. Grijs. Of zwart. En wat grappig, dat ziet ze terug in haar droom. Ze ziet zichzelf precies zoals ze zich nu voelt: grijs en grauw, met haar geelgroene lokken, die haar vriendin afgelopen week heeft geverfd.

In haar droom is ze omgeven door witte, grijze en vrolijk gekleurde ballonen. Ze zijn met touwtjes aan haar hele lichaam bevestigd en doordat het er zoveel zijn hangt ze in de lucht en lijkt het alsof ze vliegt. Ze heeft uitzicht over weilanden en ziet onder zich allemaal rijen met paaltjes staan. Dat is het enige wat zij ziet. Geen mensen of dieren, geen bomen, geen prikkeldraad of schrikdraad die de paaltjes met elkaar verbinden. Alleen maar weilanden en rijen met paaltjes. Het zijn niet van die geschaafde paaltjes, maar meer een soort boomstammetjes. Ook niet allemaal even lang of dik. Eigenlijk precies wat bij Marloes past. Zij zou ook voor deze paaltjes gekozen kunnen hebben. En ook voor de manier zoals ze in de grond staan en rijen vormen. Geen lange, rechte rijen, maar allemaal speelse bochten. Marloes is nieuwsgierig waar ze haar heen leiden en volgt de rij waar ze nu boven vliegt. Ze hoeft er niets voor te doen. Niet te bewegen of iets te zien. Niks. Alles gaat vanzelf.

Marloes wordt wakker doordat haar moeder haar voorzichtig over haar wang streelt. Blijkbaar heeft ze koorts, ze is helemaal nat van het zweet. “Je lag zo wild te draaien dat ik je maar even wakker heb gemaakt”. Liefdevol helpt ze Marloes omhoog en wrijft het zweet van haar gezicht. “Jeetje mam. Ik had toch zo’n aparte droom. Er was alleen grasland met paaltjes. Ik hoefde niks te doen of te zeggen. Alles leek daar duidelijk”.

Haar droom wil haar iets zeggen weet ze. Zoals alle andere keren gaat ze ook nu, ondanks dat ze zich niet lekker voelt, bij zichzelf na wat deze droom haar duidelijk wil maken.
Het gaat over waar ze nu staat in haar leven. Hoe ze omgaat met zichzelf. Ze mocht er even boven vliegen, boven haar leven. “De rijen met paaltjes, wat zeggen die mij” denkt ze hardop. “Afbakening van het grasveld? Van je terrein?” oppert haar moeder. “Het gaat inderdaad over het aangeven van mijn grenzen. Dat ik daar nog duidelijker in mag zijn. Dat ik dat doe op een manier die bij mij past. Net zoals die paaltjes. Een ander had wellicht voor hoge, strakke muren gekozen. Of netjes geschaafde palen die allemaal even dik en hoog zijn. En rechte lijnen”. Beiden lachen en komen tot de conclusie dat dat niet past bij deze veelkleurige vrouw. Nee, zij kiest duidelijk haar eigen vorm. Bij alles dat ze doet, ze doet het op haar manier. En blijkbaar ‘moest’ ze daarom ziek zijn nu en dromen. Zodat ze dit cadeautje zichtbaar kreeg. Ze nu haar grenzen stelt, weer onderuit laat zakken onder haar dekbed en zich overgeeft aan de aandacht van haar moeder. Ze geeft toe aan de grenzen die haar lichaam haar aangeeft, de griep. Een weloverwogen keuze zoals alle uitdagingen die we ons hele leven krijgen voorgeschoteld. De verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven. Op een manier die voor jou past. Met ieder moment de mogelijkheid om opnieuw te kiezen . . .

[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]