Marloes kan heel stil zijn. Terwijl er in haar een storm woedt van woorden en gedachten. Zeg maar gerust: een tsunami. Die ze er dan eens in de zoveel tijd als een stortvloed uitkomen op een moment dat ze zich veilig genoeg voelt om dat waar ze in z’n hoofd mee worstelt met een ander te delen. Dat kan nogal eens gepaard gaan met emoties, waardoor ze op het moment van delen moeilijk uit z’n woorden komt. Met als gevolg dat ze bang is dat ze verward overkomt en niet begrepen wordt, wat zo’n gesprek dan lastig maakt. Maar als ze eenmaal op dreef is met het delen van zen allerdiepste zieleroerselen ervaart ze gaande het gesprek steeds meer ruimte. Ze raakt het beklemmende gevoel van zich inhouden kwijt. Daardoor ontspant ze, verdwijnen de scherpe en strakke lijnen in z’n gezicht.
Categorieën